طوفان پاییز

طوفان پاییز، همچون خسی خرد

تا غربتی تلخ ،با خود مرا برد

آینه بودم ، از تو نوشتم

اما شکستن، شد سرنوشتم

من بغض ابرم، بر شانه کوه

رگبار اشکم، بر خاک اندوه

در دست طوفان، کشتی شکسته

چون موج خسته، در گل نشسته

دستی دگر نیست، دستم بگیرد

بامن بماند ، بامن بمیرد

تنها نشانم، در بی نشانیست

در موج دریا، دربی مکانی ست

باید که بی تو، لب از سخن دوخت

چون شمع گریان، در عمق شب سوخت

از درد غربت، دارم شکایت

کی می توانم، گفتن حکایت

دستی دگر نیست، دستم بگیرد

بامن بماند ، بامن بمیرد

افشین سرفراز