سلام
نمی دونم این نوشته رو کجا خوندم ولی خیلی  روم  تاثیر گذاشت:

در راهی که به خدا می رسد, امید بی پایان, تنها توشه ماست.
امید مانند ستاره قطبی در تاریکی می درخشد.
امید مانند سایه در تنهایی همدم توست.
بی تردید راه زندگی پرت و تاریک است
اما فقط برای کسانی که ناامیدند.

                

چشم از پنجره بر وسعت شب دوخته ام
و به چشمان تو می اندیشم
     پیش از آنی که سحر
             رنگ چشمان ترا پاک کند.                        محمد علی بهمنی