به یاد پدری مهربان

پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل                  تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند                         مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من

مه گردون ادب بودی و در خاک شدی                        خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من

از ندانستن من، دزد قضا آگه بود                               چو تو را برد، بخندید به نادانی من

آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت                         کاش میخورد غم بی‌سر و سامانی من

بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم                           آه از این خط که نوشتند به پیشانی من

رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی                             بی تو در ظلمتم، ای دیدهٔ نورانی من

بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند                قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من

صفحهٔ روی ز انظار، نهان میدارم                                 تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من

دهر، بسیار چو من سربگریبان دیده است                    چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من

عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری                       غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من

گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند                             که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من

من که قدر گهر پاک تو میدانستم                               ز چه مفقود شدی، ای گهر کانی من

من که آب تو ز سرچشمهٔ دل میدادم                          آب و رنگت چه شد، ای لالهٔ نعمانی من

من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد                        که دگر گوش نداری به نوا خوانی من

گنج خود خواندیم و رفتی و بگذاشتیم                           ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!

(پروین اعتصامی)

دلیل اینکه آرومم

دلیل اینکه آرومم ، امید لمس دستاته

همین لبخند پنهانی کنار لحن گیراته

دلیل اینکه تنهایی ، همین دستای تنهامه

همین دنیای تاریکم ، همین تردید چشمامه

شبیه حس پژمردن ، دچار شک و بی رنگی

من آرومم ، تو تنهایی ، حقیقت داره دلتنگی

هنوزم میشه عاشق شد ، هنوزم حال من خوبه

ببین دنیا پر از رنگه ، هنوزم عشق محبوبه

تو دلگیری نمی دونی ، چه رویایی به من دادی

اگه فکر می کنی سردم ، برو رد شو تو آزادی

نمی دونی چقدر سخته ، تو پشت نبض دیواری

نمی دونم تو این روزا چه احساسی به من داری

نه اینکه سرد و مغرورم ، نه اینکه دور از احساسم

بذار دست دلم وا شه ، بذار رویا رو بشناسم

تموم شهر خوابیدن ، من از فکر تو بیدارم

یه روز می فهمی از چشمام ، چه احساسی به تو دارم

منو هرگز نبخش

لحظه سخت رفتنت 

هیچی تو قلب من نبود  

نگاه آخرین تو ، شعر جنونم و سرود

 از التهاب بی کسی ، پناه آوردم به جنون 

زندگی زندونه وبس , وقتی نباشه همزبون 

خواستم فراموشت کنم اما خیالت نمی ذاشت 

به غیر دیونه شدن راهی جلو پام نمی ذاشت 

منو هرگز نبخش ای مهربونم 

همیشه بد بودم اینو خوب می دونم 

بهتر نشناسی منو 

منی که با تو بد بودم  

تنها از عشق و عاشقی  

شکستنو بلد بودم 

لایق بودنت نبود  

قلب حقیرم می دونم  

حقم تا آخر عمر تنهای تنها بمونم

منو هرگز نبخش ای مهربونم 

همیشه بد بودم اینو خوب می دونم 

روزگار

زندگی خوب

فهمــیده ام که 

                       اغلب مردم با چنان عجله و شتابی به سوی داشتن یک "زندگی خوب"حرکت می کنند که از کنار آن رد می شوند

بی قراری

به روزم نیفتی 

به این بی قراری 

نبینم تو چشمات  

یه وقت غصه داری 

به روزم نیفتی 

به حالی که دارم 

نیاد روزگاری  

که تنهات بذارم  

*

دعا کن همیشه  

کنار تو باشم 

فقط لحظه مرگ  

از این عشق  

جداشم

دل زاری که من دارم

نداند رسم یاری بی وفا یاری که من دارم
به آزار دلم کوشد دل‌آزاری که من دارم
و گر دل را به صد خواری رهانم از گرفتاری
دلازاری دگر جوید دل زاری که من دارم
به خاک من نیفتد سایه سرو بلند او
ببین کوتاهی بخت نگونساری که من دارم
گهی خاری کشم از پا گهی دستی زنم بر سر
بکوی دلفریبان این بود کاری کهمن دارم
دل رنجور من از سینه هر دم می رود سویی
ز بستر می گریزد طفل بیماری که من دارم
ز پند همنشین درد جگر سوزم فزونتر شد
هلاکم می کند آخر پرستاری که من دارم
رهی آنمه بسوی من بچشم دیگران بیند
نداند قیمت یوسف خریداری که من دارم
 
رهی معیری

دلم پیش تو جامونده

دلم پیش تو جامونده 

می خوامت بینهایت من 

می خوامت دنیا تا دنیاست  

ازاینجا تا قیامت من  

نمی خوام جز تو چیزی من 

توای یاقوت الماسم  

برای قلب غمگینم  

تو بودی عشق واحساسم 

تورفتی و من تنها  

چه بی تو سرد وخاموشم 

نکردم من فراموشت  

چرا کردی فراموشم 

از اون وقتی که رفتی تو

توچشمام گریه مهمونه

پرم از بوی دلتنگی

همه دنیا یه زندونه 

از اون وقتی که رفتی تو

شده دنیا قفس انگار

مثه قمریه سرخورده

شدم از زندگی بیزار

هنوز عکس قشنگه تو

تو قاب روی دیواره

هنوزم دل پر حسرت

بفکر روز دیداره

نمی دونی چه دلتنگم

نمی دونی چه دلگیرم

تمومه کار دل بی تو

نیایی بی تو می میرم 

....

بهر من نامه بده

آنچنان منتظرم

آنچنان منتظرنامه ای از سوی توام

که اگر نامه رسان گرگ بیابان باشد

دشمن جان باشد

قدمش می بوسم

تا که دلباخته بره شود

بهترین عاشق این دره شود

واگر در نامه بنویسی چیزی

همه احساس تورا

در همان صفحه بی حرف وکلام

موبه موخواهم خواند

 به رهت خواهم ماند

نامه ات خواهم خواند

بهر من نامه بده

                    بهر من نامه بده

ای عاشقان

بای عاشقان ای عاشقان

گلایه دارم از جهان

نامردمی از هر کران

آتش به دلها می زند

همچون زمین  وآسمان

ستاره های خون چکان ، سنگ مصیبت هر زمان

برسینه ما می زند

آتش به دلها می زند آتش به دلها می زند

دنیا به کام اهل ناز، ما بیدلان اهل نیاز

این قلب خونین باغ ما، داغ شقایق داغ ما

ما خسته ازرنگ وریا، با درد هرداغ آشنا

این اسمان را پر فروغ ، روی زمین را بی دروغ

خالی زکین می خواستیم ،  نیک ونوین می خواستیم

زیبا ترین می خواستیم ، کی اینچنین می خواستیم

روزی که قلب این جهان، باعشق وآزادی زند

دنیا به روی مردمان، لبخندی از شادی زند

ای عاشقان ای عاشقان

از یاد ما یاد آورید

دلدادگان دلدادگان

با یاد ما داد آورید، از یاد ما یاد آورید

شادا که با یگانگی از بند غم رها شویم

به رغم هر بیگانگی ، من وتو با هم ما شویم

شادا به روزی اینچنین

چون ما چنین می خواستیم

آری همین می خواستیم

دنیا

     من دیگه خسته شدم  بس که چشام بارونیه

پس دلم تا کی فضای غصه رو مهمونیه

من دیگه بسه برام تحمل این همه غم

بسه جنگ بی ثمر برای هر زیاد  وکم

وقتی فایده ای نداره  غصه خوردن واسه چی؟

واسه عشقای توخالی ساده مردن واسه چی؟

نمی خوام چوب حراجی رو به قلبم بزنم

نمی خوام دربه در پیچ وخم  این جاده شم

واسه آتیش همه یه هیزم  آماده شم

یا یه موجود کم وخالیه پر افاده شم

وایسا دنیا وایسا دنیا من می خوام پیاده شم

همه حرف خوب می زنن اما کی خوبه این وسط

بد وخوبش  با شما  ما که رسیدیم ته خط

***

قربونت برم خدا

چقدر غریبی  رو زمین

آره دنیا ما نخواستیم دل  رو با خودت نبین

اینهمه چرخیدی و چرخوندی آخرش چی شد

اون بلیط شانس دا‌ئم بگو قسمت کی شد

همه درویش همه عارف  جای عاشق ها کجاست؟